Het is half een en een groep van zo’n twintig mensen verzamelt zich bij hun basisschool De Hagedoorn. Het grijze, grauwe en koude weer staat symbool voor de stemming van de aanwezigen. Ze zijn niet bepaald vrolijk, maar eerder boos en teleurgesteld. De mensen van de Goossenmaat voelen zich in hun hemd gezet.

Vorige week kwam de schooldirecteur met het nieuws de school te sluiten. In een schrijfsel legde hij uit dat er geen toekomst in het onderwijshuis zit. De krachten bundelen met de Kunstmagneetschool is de enige reële optie.

Voorzichtig komen de eerste spandoeken en protestborden tevoorschijn. De groep, die veelal uit boze moeders bestaat, ziet het niet bepaald zitten dat hun kroost in de toekomst een stuk moet fietsen. ‘Elke wijk verdient een eigen school’ valt van een bord te lezen. Maar grimmiger dan een boze smiley dat op een bord getekend is, komt het niet. De begeleiding van twee veldwachters met hun stalen ros aan de hand is voldoende om het in goede banen te leiden.

Als de stoet bij de nieuwe schoollocatie arriveert, ontvangt de directeur hen met open armen. Wellicht wetend dat de boel allang in kannen en kruiken is. Trouw neemt de schoolbaas nog wel de verzamelde handtekeningen in ontvangst. Hij wil zichtbaar weer naar binnen, lekker warm. De op de bres gesprongen lieden mogen mee naar binnen. Opwarmen met een lekkere bak koffie en babbelen over de – waarschijnlijk al – gelopen race.